معاونت فرهنگی مدرسه ی علمیّه الزهرا (سلام الله علیها)آزادشهر

تلاوت استاد پرهیزگار

تلاوت استادسعد الغامدی

تلاوت استاداحمد بن الحجمی 

تلاوت استاداستاد مصطفی اسماعیل

تلاوت استادخالد ابن عبدالله قحطانی

تلاوت استادشحات انور

تلاوت استادکریم منصوری

یک سوال عجیب، آیا تا به حال به آن فکر کرده اید؟ به نظر شما سگ بهتر است یا تارک الصلاه؟!!!

جواب این سوال عجیب را در حدیث پیغمبر اکرم بیابید:

قال النبی (صلى الله علیه وآله):

«یقول الکلب : الحمدلله الذی خلقنی کلباً ولم یجعلنی خنزیراً، و یقول الخنزیر: الحمدلله الذی خلقنی خنزیراً و لم یجعلنی کافراً، و یقول الکافر: الحمدلله الذی لم یجعلنى منافقاً، و یقول المنافق: الحمدلله الذی جعلنی منافقاً و لم یجعلنی تارک الصلاة» (۱)

سگ میگوید: سپاس خدا را که مرا سگ آفرید و مرا خوک قرار نداد،

و خوک می گوید: سپاس خدا را که مرا خوک آفرید و مرا کافر قرار نداد،

و کافر می گوید: سپاس خدا را که مرا کافر آفرید و مرا منافق قرار نداد،

و منافق می گوید: سپاس خداوند را که مرا منافق آفرید و من را تارک الصلاه قرار نداد.

تفسیر حدیث پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) درباره تارک الصلاه:

انیکه مقصود پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) از این روایت چه بوده و چگونه این کلام رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) قابل توجیه مى باشد نیاز به توضیح و تفسیر دارد که بصورت خلاصه بیان میشود.

تقدم هر کدام از این فرازهاى حدیث بسیار حساب شده و دقیق بیان شده است یعنى تقدم سگ بر خوک و خوک بر کافر و کافر بر منافق و منافق بر تارک الصلاه بخاطر برترى و امتیازى است که هر کدام بر دیگرى دارد. یعنى ترتیب هر کدام به جهت امتیازاتشان می باشد والاّ رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) میتوانستند این ترتیب را رعایت نفرمایند. اینکه سگ میگوید خدا را شاکرم که مرا خوک خلق نکرده است و یا خوک با زبان حیوانى خویش میگوید اینکه خدا مرا کافر نیافریده است او را شاکرم و کافر چون منافق نشده خدا را سپاس میگوید و نیز منافق به نفاق خود راضى شده که بینماز نباشد هر چند که بینماز واقعى است نه ظاهرى. باید سرّى در این جملات نهفته باشد که ما به برخى از آن اسرار اشاره میکنیم:

ادامه »

شرح دعاي روز بيست و یکم ماه مبارک رمضان

در دعای توسل 14 حجت خدا را قسم می­دهیم و از آنان استمداد می­جوییم. ائمه هدی چراغ راه بشریتند و دلیل و راهنمای همه. در دعای امروز از خدای خویش می­خواهیم راهنمایی برای کسب رضایت در پیش راهمان قرار دهد. خداوندی که چه­گونه بودن و تلاش برای الهی شدن انسان را ازو خواسته، «راه» وصال و «راهنما» را هم مشخص کرده است.

صحبت­ها و راهنمایان الهی آشکار و نهانند.

خداوند عقلی در نهاد بشر قرار دهده تا نیک و بد را بشناسد. انبیا را فراتر از اندیشه بشری به جمع انسان­ها فرستاده تا راه آسمان­ها را بنمایانند.

اولیای الهی نیز در این راه به مدد آدمی می­آیند تا در جایی اگر پای خرد در گل وسواس و تحیر مانده، دست عقل را بگیرند و او را به راه درست و صراط­المستقیم هدایت باز آرند.

قرآن نیز راهنمای دیگری است از سوی خداوند و منشوری برای هدایت بشر اما نمی­توان بی­همرهی خضر این مرحله را طی کرد و باید از خطر گمراهی ترسید!

زیارت جامعه کبیره، ائمه هدی را مشعل هدایت و نشان­های تقوا می­خواند… اکنون که در این روزها از خداوند راهنما می­طلبیم خوب است آشتی دوباره­ای با این حجج ظاهری و باطنی داشته باشیم و به ریسمان لطفشان چنگ اندازیم تا با مدد این کشتی­های نجات از غرقاب گناه و هستی مادی خود را برهانیم.

دانلود صوت دعای روز بیست ویکم ماه مبارک رمضان

در مکتب اهل فضل و ایمان
قرآن، علی و علی‌ست قرآن

توحید، علی، علی‌ست توحید
ایمان، علی و علی‌ست ایمان

اعمال، علی، علی‌ست اعمال
میزان، علی و علی‌ست میزان

معبودِ هماره غرق معبود
انسان همیشه فوق انسان

در کوی وصال او پرد دل
از خاک قدوم او دمد جان

عالم به در سراش سائل
خلقت به یم عطاش مهمان

مرهون شفاش نجل مریم
محتاج دعاش پور عمران

یک ذر? او هزار خورشید
یک قطر? او هزار طوفان

یک جمل? او هزار حکمت
یک گفت? او هزار عرفان

یک بند? حکمتش ابوذر
یک شیفت? ولاش، سلمان

یک آینه از جمال او نور
یک سوره ز وصف اوست فرقان

کعبه به ولادتش مزین
عالم به ولایتش مسلمان

خلقت همه عبد و اوست مولا
عالم همه مور و او سلیمان

خیبرشکن رسول اکرم
سردار سپاه حی سبحان

پیراهن نو تن رعیت
پیران کهنه سهم سلطان

کی دیده چنین بزرگواری؟
کی داشته این عطا و احسان؟

در اوج حکومت از کرامت
بر طفل یتیم می‌پزد نان

فردا به فرشته می‌کند ناز
گر یک نظر افکند به شیطان

بر دادن خاتمش کند فخر
ختم رسل و خدای منان

گه تیغ کشد به حفظ اسلام
گه رنج برد برای قرآن

ای ماه، نهاده رو به خاکت
ای داده به آفتاب فرمان

تو کیستی ای تمام تاریخ؟
تو کیستی ای امام دوران؟

تو کیستی ای هماره پیدا؟
تو کیستی ای همیشه پنهان؟

هم وهم ز وصف توست عاجز
هم عقل ز کار توست حیران

یک خوشه ز خرمن تو فردوس
یک لاله ز روض? تو رضوان

گر عمر جهان تمام گردد
مدح تو نمی‌رسد به پایان

مرهون دعای توست عالم
محتاج عطای توست درمان

تو بودی و ما همه نبودیم
بستیم به دوستیت پیمان

از پای تو چشم برنداریم
از دست دهیم اگر سر و جان

ماییم و تولی و تبری
جان را بستان و این دو مستان

با مهر تو دوزخ است جنت
بی مهر تو جنت است نیران

دامان شما و دست «میثم»
ای دست دو عالمت به دامان!

مناجات حضرت علی (ع) در مسجد کوفه با صدای سماواتی

علی علیه السلام الگوی کامل

امیرالمؤمنین علیه السلام یک الگوی کامل برای همه است. جوانیِ پرشور و پرحماسه او الگوی جوانان است. حکومت سراسر عدل و انصاف او الگوی دولت مردان است. زندگی سراپا مجاهدت و سراپا مسئولیت او الگوی همه مؤمنان است. آزادگی او الگوی همه آزادگان جهان است. سخنان حکمت آمیز و درس های ماندگار او الگوی عالمان و دانشمندان و روشن فکران [است].
تجسّم حکومت الهی

… آن وقتی که این انسان بزرگ اندیش و بزرگ بالاخره بر مسند قدرت و حکومت دست پیدا کرد ـ در آن دوران کاری کرد که اگر سال های سال مورّخان و نویسندگان و هنرمندان بنویسند و تصویر کنند کم گفته اند و کم تصویر کرده اند ـ وضع زندگی امیرالمؤمنین در دوران حکومت قیامتی است. اصلاً علی علیه السلام معنای حکومت را عوض کرد. او تجسّم حکومت الهی، تجسّم آیات قرآن در میان مسلمین، تجسّم «اَشِدّاءٌ عَلی الکُفّارِ رِحُمَاءُ بَیْنَهُمْ» و تجسّم عدل مطلق بود. او فقرا را به خود نزدیک می کرد و ضعفا را مورد رعایت خاص قرار می داد. برجستگانی که با پول و زور و بقیه وسایل مطرح شدن، خودشان را به ناحقّ مطرح کرده بودند، در نظر علی علیه السلام با خاک یکسان بودند. آنچه در چشم و دل او ارزش داشت، ایمان و تقوا و اخلاص و جهاد و انسانیّت بود. با این مبناهای باارزش، امیرالمؤمنین کم تر از پنج سال حکومت کرد. قرن هاست که درباره امیرالمؤمنین می نویسند و کم نوشته اند و نتوانسته اند درست تصویر کنند و بهترین ها معترف به عجز و تقصیر خودشان هستند.
کار برای خدا

… امیرالمؤمنین برای خدا و در راه او کار می کرد. به درد مردم می رسید. مردم را دوست می داشت و خدمت به آنها را وظیفه خود می دانست. با این که حکومت او در جهت خدمت به مستضعفان بود، به این اکتفا نمی کرد؛ شب ها هم، تنها و به صورت فردی، به کمک یکایک مستضعفان می رفت. این زندگی امیرالمؤمنین علیه السلام است.
ظلم ستیزی علی علیه السلام

علی علیه السلام در هر سطحی با هر نامی و زیر هر پوششی ظلم ستیز بود. زندگی دشوار امیرالمؤمنین را نگاه کنید. این جنگ های اوست. ببینید با چه کسانی جنگید؟ چه طور جنگید؟ با چه صلابتی جنگید؟ آنها چه کسانی بودند؟ زیر چه نام و عنوان های فریبنده ای پنهان شده بودند؟

امّا وقتی تشخیص می داد که این ظلم و باطل است درنگ نمی کرد. این راه ماست؛ راه دشواری که باید آن را طیّ کنیم. این راه یکایک کسانی است که ادّعای پیروی امیرالمؤمنین علیه السلام را می کنند؛ راه مقابله با ظلم و ظالم در هر سطحی و یا هر کیفیّتی…
شخصیّت و فضایل علی علیه السلام

شخصیّت امیرالمؤمنین علیه السلام ترکیبی از عناصری است که هرکدام به تنهایی یک انسان عالی مقام را اگر بخواهد به اوج آن برسد به زانو در می آورد. زهد امیرالمؤمنین و بی اعتنایی و بی رغبتی او نسبت به شهوات زندگی و زخارف دنیایی یکی از این عناصر است. علم آن بزرگوار و دانش وسیع او ـ که بسیاری از بزرگان مسلمین و همه شیعه بر آن اتّفاق دارند که بعد از نبیّ اکرم صلی الله علیه و آله وسلم کس دیگری غیر از امیرالمؤمنین از آن علم برخوردار نبوده است ـ یکی از این عناصر است. فداکاری آن بزرگوار در میدان های مختلف ـ چه میدان های نظامی و چه میدان های اخلاقی و سیاسی ـ یکی از این عناصر است. عبادت آن بزرگوار یکی دیگر از این عناصر است. عدل و دادگری امیرالمؤمنین که پرچم برافراشته شاخصی برای عدل اسلامی است. رأفت آن بزرگوار نسبت به ضعیفان ـ اعم از فقرا، کودکان، زنان و از کارافتادگان ـ یک وادی عظیم و یکی دیگر از ابعاد شخصیّت امیرالمؤمنین است… در همه اینها در حدّ اعلاست.
قاطعیّت علی علیه السلام

… قاطعیّت و صلابت در راه حقّ، این خصوصیّت ـ اگر نگوییم مهم ترین ـ حداقل بارزترین خصوصیت زندگی امیرالمؤمنین است. آن چیزی که اوّل از این دستگاه حکومت مشاهده می شود، این است که امیرالمؤمنین بعد از تشخیص حقّ هیچ چیزی نمی تواند جلوی راه حقّ او را بگیرد. …امیرالمؤمنین از جمله کسانی است که در راه خدا هیچ کس و هیچ چیزی نمی تواند جلوی او را بگیرد و مانع او بشود. آنچه را که تشخیص داد بدون هیچ گونه مبالاتی عمل می کند. اگر به سرتاسر زندگی امیرالمؤمنین نگاه کنید، این خصوصیّت را مشاهده می کنید. قاطعیّت و صلابت از اولِ نشستن بر مسند حکومت، امیرالمؤمنین این قاطعیّت و صلابت را نشان می دهد؛ یعنی حکومت وقتی که به نام خدا و برای خدا و برای اجرای احکام الهی است، باید تحت تأثیر هیچ ملاحظه ای که مخالف با حقّ باشد قرار نگیرد. این آن منطقی است که امیرالمؤمنین دنبال می کرد.
صبر و بصیرت علی علیه السلام

امیرالمؤمنین از اوایل نوجوانی تا هنگام مرگ دو صفت بصیرت و صبر را با خود همراه داشت. بیداری و پایداری او یک لحظه دچار غفلت و کج فهمی و انحراف فکری و بد تشخیص دادنِ واقعیت ها نشد. از همان وقتی که از غارحرا و کوه نور پرچم اسلام به دست پیامبر برافراشته شد… حکومت نبوّت و رسالت آغاز گردید، این واقعیّت درخشان را علی بن ابی طالب علیه السلام تشخیص داد. پای این تشخیص هم ایستاد و با مشکلات آن هم ساخت. اگر تلاشْ لازم داشت آن تلاش را هم انجام داد اگر مبارزه لازم داشت آن مبارزه را کرد. اگر جان فشانی می خواست جان خود را در طَبَق اخلاص گذاشت و به میدان برد. اگر کار سیاسی و فعالیّت حکومت داری و کشورداری می خواست آن را انجام داد. بصیرت و بیداری او یک لحظه از او جدا نشد. دوّم صبر و پایداری کرد و در این راهِ استوار و صراط مستقیم استقامت ورزید. این استقامت ورزیدن، خسته نشدن مغلوب خواسته ها و هواهای نفس انسانی نشدن نکته مهمّی است… همه در این خصوصیت باید سعی کنند که خودشان را به امیرالمؤمنین نزدیک کنند، هرچه همّت و استعدادشان باشد…
مقام علی علیه السلام

درباره مقام امیرالمؤمنین علیه السلام زبان های نوعِ بشر و قدرت و تصویر و ترسیم انسان ها عاجز از ارائه کُنه و حقیقت مطلبند؛ بلکه عاجز از تصوّر آن مقام شامخ و کُنه عظمت آن بزرگوارند. ما با قیاس به معلومات خودمان می توانیم چیزی را بشناسیم و بفهمیم. امیرالمؤمنین علیه السلام از مقیاس های ما خارج است. او را با ذرع و پیمانه ای که برای سنجیدن انسان ها و فضیلت ها و مُحسّنات و زیبایی ها در اختیار ماست، نمی شود سنجید و اندازه گرفت. او بالاتر از این حرف هاست. آنچه که ما می بینیم درخشش آن بزرگوار است که به چشم هر انسانی ـ حتّی دشمنان و مخالفان ـ می آید؛ چه برسد به دوستداران و یا شیعیان… درخشش را می بینند، امّا ابعاد و جزئیات را نمی توانند درک کنند و ببینند.