معاونت فرهنگی مدرسه ی علمیّه الزهرا (سلام الله علیها)آزادشهر

۲- روزگاری اسلام دین زندگی بوده که سروری داشته، و برده خواندن سروران دشوار است.

غرور سروری – حتی در هنگام ناتوانی و عقب ماندگی – انسان را به سوی برتری می‏خواند. ما هم نمی‏توانستیم تاریخ اسلام را وارونه کنیم تا مسلمانان احساس کنند که سروری گذشته آنها در شرایط ویژه‏ای به دست آمده است و اکنون آن زمان سپری شده و باز نخواهد گشت.

۳- ما اطمینان نداشتیم که عثمانی‏ها و پادشاهان ایران آگاه نشوند و برنامه‏های سلطه‏گرانه ما را در هم نریزند.

البته این دو حکومت چنان‏که اشاره شد بسیار ناتوان شده بودند اما وجود یک حکومت مرکزی با حاکمیت و پول و اسلحه که مردم فرمان‏بردار آن بودند امری نگران کننده است.

۴- ما از عالمان مسلمان بسیار نگران بودیم.

علمای الازهر، عراق و ایران استوارترین سد در برابر خواسته‏های ما محسوب می‏شدند، آنان از اصول زندگی معاصر کاملا بی‏اطلاع بودند، بهشتی را که قرآن مژده داده بود هدف خود قرار داده بودند، و حاضر نبودند سر سوزنی از اعتقادات خود دست بردارند، و مردم از آنها پیروی می‏کردند و حکومت همچون موش هراسان از گربه، از آنها می‏ترسید، البته اهل‏تسنن نسبت به شیعیان، کمتر از علمای خود فرمان‏بری داشتند، زیرا آنان هم سلطان و هم شیخ الاسلام را حاکم می‏دانند، در حالی که شیعیان حکومت را تنها شایسته عالمان می‏دانند و به سلطان اهمیت کافی نمی‏دهند; اما این تفاوت چیزی از نگرانی وزارت مستعمرات و حاکمان بریتانیای کبیر نمی‏کاست.

ما کنفرانس‏های بسیاری تشکیل دادیم تا برای این مسایل نگران کننده راه‏حل‏هایی بیابیم اما هر بار با بن‏بست روبرو می‏شدیم گزارش‏های رسیده از جاسوس‏ها و مزدوران نیز ناامیدکننده بود، همچون نتایج کنفرانس‏ها که یا صفر بود و یا زیر صفر، ناامیدی در ما راهی نداشت زیرا ما خود را با تلاش پیوسته و صبر بی‏پایان آموخته بودیم.

به یاد دارم که یک بار کنفرانسی با حضور شخص وزیر و بزرگ‏ترین کشیشان و تعدادی از کارشناسان برپا کرده بودیم، افراد حاضر در جلسه بیست نفر بودند بیش از سه ساعت گفتگو کردیم و کنفرانس را بدون نتیجه به پایان بردیم.

اما اسقف گفت:

«ناامید نشوید! مسیح پس از سیصد سال شکنجه، و تبعید و کشته شدن خود و پیروانش به حکومت رسید. شاید هم او از ملکوت نظر لطفی بیفکند و ما موفق شویم حتی پس از سیصد سال کفار را از مراکزشان بیرون برانیم. ما باید به ایمان استوار و بردباری بی‏پایان مجهز شویم و از همه وسایل و راه‏ها برای تسلط و ترویج مسیحیت در سرزمین‏های مسلمانان بهره ببریم، اگر چه پس از قرن‏ها به نتیجه برسیم; که پدران برای فرزندان می‏کارند».

یک بار کنفرانسی در وزارت تشکیل شد که در آن نمایندگانی از بریتانیای کبیر، فرانسه و روسیه در بالاترین سطوح حضور داشتند: دیپلمات‏ها و دین‏مردان. خوشبختانه من به دلیل پیوندهای نزدیک با وزیر در این کنفرانس شرکت داشتم. اعضای کنفرانس به‏طور گسترده‏ای مشکلات مسلمانان را مورد بررسی قرار دادند. آنان راه‏های افزایش فشار بر مسلمانان، جدا نمودن آنها از باورهایشان و بازگرداندن آنها به حوزه ایمان را مطرح کردند – همچنان که اسپانیا پس از قرن‏ها جنگ با مسلمانان بربر به حوزه ایمان بازگشت – اما نتیجه در سطح مطلوب نبود من مشروح گفت‏وگوهای این کنفرانس را در کتابی به نام «به سوی ملکوت مسیح» نگاشتم.

کندن ریشه‏های درختی که در شرق و غرب زمین گسترش یافته دشوار است اما باید به هر بهایی از دشواری‏های این کار کاست. مسیحیت باید گسترش یابد و این مژده خود مسیح، به ما است. اما محمدصلی الله علیه وآله وسلم از شرایط زمانی انحطاط شرق و غرب سود جست و با پایان دوران انحطاط باید این فرصت از میان می‏رفت که خوشبختانه چنین شد، کار مسلمانان به انحطاط گرایید و کشورهای مسیحی رو به پیشرفت نهادند و اکنون هنگام آن رسیده است که آن‏چه را طی قرن‏ها از دست داده‏ایم با فداکاری باز ستانیم. و حکومت نیرومند بریتانیای کبیر در این روزگار لوای این مبارزه فرخنده را در دست گرفته است.

صفحات: 1· 2