ولادت کریم اهل بیت امام حسن مجتبی(علیه السلام)برهمه شیعیان مبارک باد.
ماه میهمانی خدا به نیمه رسیده است؛ ماهی که فرشتگان، دسته دسته بین زمین و آسمان در رفت و آمدند و هاله‌های نور اهل ایمان را بالا می‌برند، و هوا عطرآگین بال آنهاست.
ناگهان، صدای هلهله‌ای به گوش می‌رسد. صدای تسبیح؛ صدای شور و نشاط عرشیان. نوری متولد می‌شود که از عرش تا فرش ر می‌گسترد و جلوه حضور این نور آسمانی، در خاندان وحی رخ می‌نماید.
آری، امشت خانه علی(ع) و فاطمه(س) غرق در شادی تولد نخستین فرزند است. امشب تجلی حسن ازلی است که در چهره دلگشای چهارمین معصوم، حسن بن علی(ع) نمایان می‌شود و با آمدنش، جان‌ها را صفایی دیگر می‌بخشد. مقدمش مبارک.
برخی از فعالیت های حضرت مجتبی(ع) پیش از امامت
1. فعالیت های سیاسی
الف) بسیج کردن مردم برای شرکت در جنگ جمل
حضرت علی(ع) فرزند بزرگ خود، امام حسن(ع) را برای جلب مشارکت مردم در ستیز با پیمان شکنان(جنگ جمل) به کوفه فرستاد. امام مجتبی(ع) نیز با سخنان بسیار شیوا و رسای خود، توانست سپاه انبوهی را برای جنگ در رکاب حضرت علی(ع) گرد آورد.
ب) شرکت در جنگ جمل
امام حسن(ع) در جنگ جمل، حضوری چشمگیر و شجاعانه داشت و ضربه نهایی را با نحر کردن شتر عایشه به انجام رسانید و جنگ را به سود امیرمؤمنان، علی(ع) پایان داد.
ج) شرکت در جنگ صفین و فرماندهی نظامی
امام حسن(ع) در این جنگ، از سوی حضرت علی(ع) دستور یافت که سمت فرماندهی میمنه لشکر(جناح راست لشکر) را بر عهده گیرد. حضرت مجتبی(ع) در رکاب پدر، دلاورانه شمشیر می زد. معاویه با فرستادن عبیدالله بن عمر خواست تا با وعده های پوشالی، امام را از میدان به در کند، اما فرستاده معاویه، ناامید و سرافکنده بازگشت.
2. فعالیت های فرهنگی
الف) امام جمعه موقت کوفه
یکی از مسئولیت های مهم فرهنگی امام مجتبی(ع) در دوران خلافت علی(ع)، امامت جمعه بود. هرگاه امام علی(ع) کوفه را ترک می کرد یا به دلیل عذری نمی توانست نماز جمعه را اقامه کند، این مهم را بر دوش فرزند بزرگترش می گذاشت.
ب) قضاوت به جای امام علی(ع)
نوشته اند در دوران خلافت حضرت علی(ع)، مردی را نزد او آوردند که او را در خرابه ای، کنار جسدی بی جان و خونین یافته بودند، درحالی که کاردی خونین نیز در دست داشت. جریان را به حضرت گفتند. امام فرمود: چیزی برای گفتن داری؟ مرد پاسخ داد: یا امیرالمؤمنین! این اتهام را می پذیرم. حضرت علی(ع) دستور داد او را ببرند و قصاص کنند. در این هنگام، مردی با عجله خود را رسانید، درحالی که فریاد می زد: او را رها کنید! او را رها کنید! او کسی را نکشته است. قاتل، من هستم. امیرالمؤمنین از متهم پرسید: چرا اتهام قتل را پذیرفتی، در حالی که قاتل کس دیگری است؟ مرد پاسخ داد: من در وضعی نبودم که بتوانم از خودم دفاع کنم؛ زیرا چندین نفر مرا بالای سر جسد با کارد خونین دیده بودند. من گوسفندی کشته بودم و برای قضای حاجت به خرابه آمدم که دیدم آن مرد در خون خود می غلتد. شگفت زده شدم و در حالی که کارد خونین در دستم بود، این چندنفر وارد خرابه شدند و مرا با آن وضع دیدند و انگاشتند که من او را کشته ام. علی(ع) متهم و قاتل را نزد فرزندش، امام حسن(ع) فرستاد تا حکم را از او بخواهد. حضرت مجتبی(ع) پس از شنیدن صحبت های هر دو فرمود: «مرد قاتل که با راست گفتاری اش جان متهم را نجات داد، به استناد آیه کریمه «وَ مَن اََحْیاها فَکَانَّمَا اَحیا النّاسَ جمیعا؛ هر کس انسانی را از مرگ نجات دهد، گویی همه مردم را نجات داده است»،گویی همه انسان ها را از مرگ رهایی بخشیده است. ]او[ فردی را کشته و دیگری را از مرگ رهانیده است. پس هر دو را آزاد کنید و دیه مقتول را از بیت المال بپردازید».
3. فعالیت های اقتصادی
یکی از چشمگیرترین تلاش های اقتصادی حضرت مجتبی(ع) در دوران پیش از امامت، سرپرستی زمین ها و اموالی بود که از سوی پیامبر اکرم(ص)، امیرمؤمنان، علی(ع) و فاطمه زهرا(س)، به عنوان وقف مشخص شده بود که بیشتر آنها به حجاج بیت الله الحرام، یتیمان، مستمندان و خانواده اهل بیت(ع) تعلق گرفت. این دارایی ها به صورت نخلستان، زمین زراعی، چاه، قنات و… بود.